Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΦΟΒΟΣ

Είναι πασιφανες σε ολους μας πλεον,πως,επειτα από έναν και κατι χρονο μνημονιακης κατοχης,ζουμε κάθε μερα σαν να ηταν η τελευταια.Φυσικα,σαν σταση ζωης,κατι τετοιο δεν είναι αποδοκιμαστεο για τον καθεναν ατομικα,καθως κυριος του χρονου δεν μπορει να αναγορευθει κανεις.Οταν όμως μια ολοκληρη χωρα,ενας ολοκληρος λαος ζει σε καθεστως παραλυσης,αν όχι καταθλιψης,τοτε σιγουρα υφισταται ζωτικο προβλημα.
Η Ελλαδα,τον τελευταιο χρονο,ζει με τον φοβο,τον τρομο,την αγωνια,ποτε θα κλεισουν τα στορια των τραπεζων,ποτε θα θυμωσουν οι δανειστες μας και θα αρνηθουν την εκταμιευση της πεμπτης δοσης,ποτε θα κατανοησουν οι διαφορες περιφερειακες-μη τεμπελιζουσες κατά την γνωστη παγκαλικη και καθ’όλα αληθη ρηση-δυναμεις το ευνοικο πεδιο ανυπαρξιας που στρωνεται για κάθε ειδους εκμεταλλευση. Η γκεμπελικη πλυση εγκεφαλου της κυβερνησης,μεσω των συντεταγμενων εκφραστων της,δηλαδη την πλειονοτητα των Μεσων Μαζικης Ενημερωσης,εχουν κατορθωσει να ακυρωσουν όχι μονο την δυνατοτητα διαμαρτυριας αλλα και την δυνατοτητα διαφορετικης σκεψης.
Ο ελληνικος λαος ζει σε ένα νεφελωμα απογνωσης,με ένα ποσοστο του,δυστυχως,ακομη να πιστευει τον παπανδρεικο ανθυπασπιστη αλλοτριων συμφεροντων ως δυναμικο ηγητορα. Σοβαρως σκεπτομενοι οι υπολοιποι,αναρωτιομαστε τι είναι τελικα χειροτερο. Οι ενεργειες του πρωθυπουργου μας να κατευθυνονται από την προφανη και αποδεδειγμενη μικρονοια και ανικανοτητα του η από την υπογεια διπλωματικη τακτικη του,την οποια ξεγυμνωσε προσφατα ο κ.Στρος-Καν(και όπως φαινεται,καποιους πληγωσε η ταση του για ειλικρινεια…). Αληθεια,τι ηγετικα αντανακλαστικα μπορει να περιμενει ο ταλαιπωρημενος ελληνικος λαος από εκεινον που φοβαται να δυσαρεστησει ακομη και τον…Μπεο,προεδρευοντας στη συσκεψη κατά της ποδοσφαιρικης βιας(αναθεμα κι αν ξερει αν η μπαλα εχει μεσα αερα η μαρμελαδα) και αποφασιζοντας….τιποτα; Πως θα μπορεσει η συγκεκριμενη υποσταση να υπερβει τις εντολες της και να προταξει τα εθνικα συμφεροντα,στεναχωρωντας τα τραπεζοκεφαλαιακα;
Θα περίμενε ασφαλώς κανείς ότι στα πανεπιστήμια μια καινοτόμος ζύμωση ιδεών και συναντηση αγωνιων θα λαμβανε χωρα. Οι προσφατες φοιτητικες εκλογες απεδειξαν,η μαλλον κορυφωσαν,το σκηνικο φοβου που εχει εγκατασταθει και στα πανεπιστημιακα ιδρυματα. Καμια παραταξη δεν τολμησε να υπερβει τα εσκαμμενα,αποτιναζοντας τον φοβο της ψηφοθηριας και των τελικων αποτελεσματων και να καλεσει σε ενοτητα το διασπασμενο φοιτητικο κινημα. Ολες οι παραταξεις φοβηθηκαν να παρουν την πρωτοβουλια να κινητοποιησουν μια ελληνικη Πουερτα δελ Σολ, να αντλησουν παραδειγμα από την ανεξαρτητη και πολυφωνικη διαμαρτυρια των Ισπανων και να συστρατευθουν στον αγωνα για την σωτηρια της πατριδας. Αντιθετα, προτιμησαν να εγκλωβιστουν για ακομη μια φορα στα συντεχνιακα τους συμφεροντα και να εξακολουθουν να προκαλουν αηδια,ειτε λογω της αδρανειας τους,ειτε λογω της μεθοδευμενης ενασχολησης τους με την διαβαθμισμενη βία,επ’αφορμη του «βρομικου πολεμου» που συντελειται στο κεντρο της Αθηνας τις τελευταιες ημερες και εβδομαδες.
Μια τελευταια ελπιδα θεσμικης αποτυπωσης της αρνησης του φοβου θα υπηρχε η δυνατοτητα να φανει στις ενεργειες της αντιπολιτευσης.Εν προκειμενω της αντιπολιτευσης που θελει να κυβερνησει χωρις να συνιστα εν δυναμει δεκανικι της πασοκικης λαιλαπας,δηλαδη της αξιωματικης.Ο κ.Σαμαρας είχε την ευτυχη συγκυρια να εχει απεναντι του έναν ολιγιστο πρωθυπουργο και ένα κομμα υπο διαλυση. Το μονο που χρειαζοταν να κανει ηταν να καταστρεψει μια και καλη τις σταχτες του παλαιοκομματισμου που βαραιναν την παραταξη του και να δωσει το ειλικρινες στιγμα μιας ριζικης ανανεωσης. Σε προφανη δυσαρμονία,όμως,με τις λαικες απαιτησεις,εκεινος διατηρησε τους επαγγελματιες πολιτικους που καταβαραθρωσαν την χωρα κατά τη διαρκεια της πενταετους διακυβερνησης της Νεας Δημοκρατιας,ευχαριστωντας μαλιστα τον Κύριο που το μεγαλύτερο βαρίδι τον διευκόλυνε,προχωρωντας σε εθελουσια αποχωρηση! Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε στον κ.Σαμαρα ότι ίσως είναι ο πρωτος που προσπαθει να καθαιρεσει από τις ελληνικες συνειδησεις το μεταπολιτευτικο συνδρομο της δαιμονοποιησης της επιχειρηματικοτητας,εξαγγελοντας στοχευμενες μειωσεις φορολογικων συντελεστων για την προσελκυση ρεαλιστικων επενδυσεων( και όχι…Λας Βεγκας στο Ελληνικο) και για την ενισχυση του μικρομεσαιου «επιχειρειν». Φυσικα ο καθεις θα κριθει από την διαδρομη του στον χρονο και από την συνεπεια των λογων και των πραξεων του.
Περα απ’όλα αυτά,και από την ψυχικη σταση μελλοθανατου που διακατεχει ολοκληρη την χωρα,είναι δεδομενο ότι σε κατι πρεπει να ελπιζουμε.Πριν από 2 χρονια περιπου,στην αρχη της συνειδητοποιησης της παρακμης,ο κ.Χρηστος Γιανναρας,σε σειρα αρθρων και συνεντευξεων του,οριζε ως οριο ελπιδας εξεγερσης και ανασυνταξης την στιγμη που η Ελλαδα «θα ξυσει τον πατο του βαρελιου». Εχουμε σπασει τον πατο,όμως,κι ακομα δεν εχει ξυπνησει το ενστικο της επιβιωσης. Συνεπως,οντας ανθρωπιστες,στο μονο που μπορουμε να ελπιζουμε είναι στα τελευταια απομειναρια της αξιοπρεπειας,τοσο του πολιτικου κοσμου,οσο και των ιδιων μας των εαυτων.
Το απομειναρι των πρωτων συνισταται στην αναγγελια εκλογων για την συγκροτηση αναθεωρητικης Βουλης και το απομειναρι των δευτερων συνισταται στην εκλογικη απαγκιστρωση από το τωρινο καμμενο και τελειωμενο πολιτικο προσωπικο. Από την μια μερια,δηλαδη,κατανοηση της πραγματικοτητας της συμπορευσης οικονομικου προγραμματισμου-συνταγματικων δικλειδων ασφαλειας και αναθεωρηση,με συγκεκριμενες προτασεις(όπως εχουν διατυπωθει από κορυφαια ονοματα του νομικου κοσμου της χωρας σε προσφατη ημεριδα του Πανεπιστημιου Αθηνων), του καταστατικου χαρτη της χωρας. Από την άλλη μερια,ριζικη ανανεωση της ανθρωπινης μη-ποιοτητας που κοσμει σημερα την ελληνικη πολιτικη σκηνη,ώστε να πραγματωσει αφοβα και αμεροληπτα,εχοντας την δυναμικη της φωνης του κυριαρχου λαου(και αυτό σε αντιθεση με την οικουμενικοτητα των διορισμενων illuminati),την αναγκαια,οσο ποτε,τουτη αναθεωρηση.

Οσο κι αν ακουγεται κλισε,η δημοκρατια δεν γνωριζει αδιεξοδα.