Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΑΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ



Τον τελευταιο μηνα η ελληνικη κοινωνια γινεται μαρτυρας περικοπων.Ακομα περισσοτερων περικοπων.Πλεον,περικοπων και της σκεψης,ή μαλλον της δυνατοτητας για παραγωγη σκεψης.Η ηγεσια του υπουργειου Παιδειας,σε αγαστην συνεργασια με την αντιστοιχη-αν υπαρχει-του υπουργειου Πολιτισμου,θετουν σε ενεργοποιηση το προγραμμα «λιγοτερη σκεψη-περισσοτερη εξουσια».
Το πανηγυρι της μικρονοιας ξεκινησε από την αποφαση(ποια;) του κυριου Γερουλανου να προχωρησει σε καταργηση των επιδοτησεων των θεατρικων σκηνων,με αποτελεσμα πολλες από αυτές-χαρακτηριστικο το παραδειγμα του Αμφι-θεατρου του κορυφαιου εθνικου μας σκηνοθετη Σπυρου Ευαγγελατου-να κινδυνευουν με κλεισιμο,ή,στην καλυτερη περιπτωση,με προφανη ποιοτικη μειωση του επιπεδου των παραστασεων. Είναι πασιφανες ότι ο ελληνικος λαος προκειται να απωλεσει και το τελευταιο διαχρονικο καταφυγιο αυτονομιας και ελευθερης αναπτυξης της προσωπικοτητας που του ειχε απομεινει.Το θεατρο. Ο ιστορικος εθισμος των Ελληνων στην Τεχνη του Θεατρου,ως εξελικτικη του πνευματος και παραγουσα αιχμηρη κριτικη σκεψη,θυσιαζεται στον βωμο των εκατομμυριων που πρεπει να εξασφαλιστουν για να ειμαστε οι υπακουες θεραπαινιδες του δυτικου θιασου,για την δικη του ειρηνοποιο παρασταση στη Λιβυη.Η νοηματοδοτηση που προσφερει η κυβερνηση της παρακμης στο θεατρο δεν είναι η πραγματικη του ουσια,δηλαδη αναγκη,μελετη του υπαρκτικου προβληματος του ανθρωπου,ανησυχια,αποτυπωση συναισθηματων και πραγματικοτητας.Για τον κυριο Γερουλανο το θεατρο είναι μια πολυτελεια,μια βαρετη συνηθεια ενός μικρου κομματιου της κοινωνιας,οποτε,φυσικα,συμφερει να περι-κοπει.
Ο ελληνικος λαος,όπως αναφερθηκε όμως,εχει εθιστει ιστορικα στο θεατρο και συνειδητοποιει ποσο αταλαντος υποκριτης είναι ο υπουργος. Διοτι,αυτό που περικοπτεται είναι η ανεξαρτησια του πνευματος και,μεσω αυτης,η ασκηση κριτικης στην εξουσια. Οποτε,ο υπουργος θα προτιμησει να διατηρησει τις επιδοτησεις των ποδοσφαιρικων cosa nostra,για την περαιτερω εξαχρειωση και εξηλιθιωση των μαζων. Η αποτυχια ή επιτυχια των ενεργειων του-ποιων;- θα φανει,αλλωστε στο χειροκροτημα. Μονο που τα χερακια,ισως να μην χτυπησουν το ένα το άλλο,τελικα…
Η δευτερη ταφη της ελληνικης παιδειας σημειωνεται από την επισημως διορισθεισα υπευθυνη του Γραφειου Κηδειων(Υπουργειο Παιδειας το λενε στο Υπουργικο Συμβουλιο μεταξυ τους). Το κηδειοχαρτο αναφερεται στην συγχωνευση σχολειων. Χωρις να εχει υπαρξει μια στοιχειωδης μελετη των δυσκολιων μετακινησης,προσαρμογης,εκμαθησης που θα υποστουν τα παιδια αλλα και χωρις στοιχειωδη κατανοηση της εκτοξευσης των ποσοστων ανεργιας των εκπαιδευτικων,η κυρια Διαμαντοπουλου αναψε το πυροτεχνημα της συγχωνευσης σχολειων. Γιατι; Γιατι,πολύ απλα,αυτό το κατασκευασμα επλασαν οι «φωτισμενοι» συμβουλατορες της! Αδιαφορωντας για την ετυμηγορια θεσμικων οργανων,όπως το Εθνικο Συμβουλιο Παιδειας, αλλα και για την συνεχιζομενη κακοποιηση των ελληνικων νοικοκυριων, καλουπωνει την νεολαια στις ιδεες της για την παιδεια και όχι το αντιστροφο! Επιτελους,η παιδεια είναι ένα συνταγματικα κατοχυρωμενο δημοσιο αγαθο,που πρεπει το κρατος να επιτρεπει την παροχη του με κάθε δυνατο τροπο και όχι να εφευρισκει μεθοδους για να το περιοριζει.
Αλλα η υποκρισια και στη συγκεκριμενη περιπτωση δεν εχει ορια.Η κυβερνηση που εκοπτετο για την αποκεντρωση και δημιουργησε ολοκληρο υπουργειο Περιφερειακης Αναπτυξης,αποδεικνυει με αυτό το μετρο ότι εγκαταλειπει στη μοιρα τους τα χωρια της επαρχιας,αποκοπτοντας τους κάθε δεσμο με υποψια προοδου,δηλαδη με τα νεα μυαλα. Και το αποκορυφωμα της φαυλοτητας; Η σοσιαλιστικη,προοδευτικη,φιλελευθερη,μεγαλη δημοκρατικη παραταξη φουσκωνει τα πανια του ρεβανσισμου της και αγγιζει το απογειο της εκδικητικοτητας,αναφεροντας πως,εάν μαθητες και εκπαιδευτικοι δεν συμμορφωθουν προς τας υποδειξεις,οι ωρες μαθηματων θα συμπληρωθουν τα σαββατοκυριακα και τους καλοκαιρινους μηνες!

Λυπουμαστε,αλλα κάθε εκδηλωση αντιστασης θα τιμωρειται παραδειγματικα.Γι΄αυτό, σκασε και κολυμπα.

Τριτη,αλλα όχι τελευταια καταπως φαινεται,ταφη της ελληνικης παιδειας,το περιβοητο θεμα με την διανομη πανεπιστημιακων συγγραμματων.Το Γραφειο Κηδειων αποφασισε να αλλοιωσει τον χαρακτηρα της δημοσιας δωρεαν παιδειας,οριζοντας ως παροχη συγγραμματων την διανομη ενός μοναχα βιβλιου.Εστω ότι αποδιδουμε το συγκεκριμενο μετρο στο γενικοτερο πλαισιο συμμαζεματος των οικονομικων του κρατους. Ποση ηλιθιοτητα μπορει να κυριαρχει σ’αυτό το στρατηγικης σημασιας υπουργειο,ώστε να μην αντιλαμβανεται ότι για να υπαρχουν περισσοτεροι του ενός τομοι για ένα μαθημα,προφανως θα εξυπηρετουν την ολοκληρωμενη διδασκαλια του! Αλλα και τουτο εντασσεται στο πλαισιο της αποσπασματικοτητας και της προχειροτητας,με την οποια εκτελουνται όλα από τον συγκεκριμενο θιασο-τραγελαφο. Και το γελοιον επιχειρημα που χρησιμοποιει το Γραφειο Κηδειων; Θελει να καταπολεμησει τα εκδοτικα συμφεροντα…Ασφαλως,ο Σακκουλας είναι ο ιδιοκτητης των μεγαλοεφημεριδων και μεγαλοκαναλιων της Ελλαδας…

Η μεθοδευμενη προσπαθεια πνευματικου ευνουχισμου του ελληνικου λαου θα πρεπει πρωτα να περασει από τις συμπληγαδες των ιστορικων εθισμων του.Κι αυτοι λενε: Καμια περικοπη στην γνωση,στην παιδεια,στον πολιτισμο,στην ελευθερια.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ



Η Ιστορια,λενε,δημιουργειται από τα γεγονοτα.Μικρα,μεγαλα,κοινωνικα,παρα-κοινωνικα.Η αλήθεια όμως είναι διαφορετικη. Η Ιστορια γραφεται και δια-τυπωνεται στα προσωπα.Στις προσωπικοτητες που αυθυπερεβαλαν τον εαυτο τους και δεχτηκαν να εξωτερικευσουν την εσωτερικοτητα τους για έναν ανωτερο στοχο,που οι ιδιοι πολύ πιθανον δεν ηξεραν.
Πιθανοτατα νομιζαν ότι υπηρετουσαν έναν ταπεινο στοχο,όπως είναι να σωσουν τη ζωη τους και την οικογενεια τους.Πιθανοτατα νοσταλγουσαν το ζεστο συντροφικο χαμογελο και τα ανοητα παιδιαρισματα των καρπων τους,όταν με το ντουφεκι τους πορευονταν χωρις να ξερουν αν και ποτε θα γυρισουν.
Και σ’αυτό το σημειο είναι αναγκη να απονεμηθει η απαιτουμενη τιμη και το αναγκαιο δεος στον αγνωστο στρατιωτη.Στον στρατιωτη που στηριζε τους ηγετες χωρις να ονειρευεται ποτε να γινει και ο ιδιος ηγετης. Στον ανθρωπο,που περα από πολιτικες διεκδικησεις,υποταχθηκε στο προσταγμα της πατριδας του,γιατι την ειχε ταυτισει με την οικογενεια του,το χωριο του,τη ζωη του.Σ’ εκεινον,που,όταν τελειωσαν όλα αυτά,δεν γυρισε χαρουμενος πισω,γιατι ηξερε ότι θα κουβαλαει παντα στην πληγωμενη του συνειδηση εικονες αποκοσμες,απανθρωπες,αποκρουστικες. Σ’αυτόν,που,όταν τελειωσαν όλα αυτά,επελεξε το δρομο της σιωπης και της μοναξιας,φοβουμενος από την υπερμετρη αγαπη του μην μεταδωσει το «νοσημα» του πολεμου σε ολους εκεινους που λατρευει.
Αν τον εβλεπες τον αγνωστο στρατιωτη,ηταν απομακρος,δυστροπος,αντικοινωνικος.Αναρωτιοσουν αν ειχε χασει την ορεξη για ζωη.Στην πραγματικοτητα,όμως,στις επιπονες πεζοποριες,βουτηγμενος στα χιονια,ο αγνωστος στρατιωτης ειχε κερδισει την ορεξη για ζωη.Για μια άλλη ζωη όμως.Για την ζωη των αλλων.Των προσφιλων του προσωπων,για τους οποιους αγωνιστηκε και τους οποιους θελησε να κρατησει μακρια από ολο αυτό το μαρτυριο της βιας και της εξουθενωσης.Η μοναχικοτητα του ηταν η μονη λυση για να μην παγιδευσει την αγαπη του σε πολεμικες αναθυμιασεις. Ειδικα όταν αυτές ηταν εμφυλιες.
Σταλαγματιες μισους προσπαθησαν να φυτεψουν στην ψυχη του αγνωστου στρατιωτη. Και από τοτε ολη του η ζωη ηταν μια προσπαθεια να το αποδιωξει,να το καθαγιασει στην σφαιρα του οικογενειακου τραπεζιου.Ο αγνωστος στρατιωτης είναι ο αγνωστος εσυ,ο αγνωστος εγω,η αγνωστη Ελλαδα.
Μετα εγινε στρατιωτης στην ανυπαρξια της αναγνωρισης της κρατικης σπαρακτικοτητας.Ο πονος του αναγνωριστηκε σε ένα κακοτυπωμενο διπλωμα μιας απροσωπης αρχης ενός παραπεταμενου υφυπουργου που αδιαφορησε ακομα και να καταγραψει με ορθο τροπο το ονοματεπωνυμο του αγνωστου στρατιωτη. Η μαχη του τωρα ηταν το μεροκαματο,η φλογισμενη χαρακια αναμεσα στα δυο του ματια,μετα από την καταστροφη των χεριων του στα χωματα και τις λασπες. Δεν ζητησε ποτε αναγνωριση,ανταλλαγμα,ανταποδοση.Ηταν ένα καθηκον,που το εφερνε εις περας,ισως και ασυνειδητα-ποιος ξερει. Περα από κοινωνικες συμβουλες βοηθητικων βιβλιων και αγνοωντας παιδοψυχολογικους κομφορμισμους,νοιαζοταν περισσοτερο για τον βλαστο του απ’ότι φαινοταν στους υπολοιπους. Ισως καποια στιγμη να περιμενε ότι θα τελειωσει κι αυτή η μαχη,για να αρχισει η ανεμελια και να πραγματωθει η λαχταρα μιας ελευθερης αγκαλιας. Ας μην ξεχναμε όμως,ότι ηταν και είναι στρατιωτης. Και για έναν στρατιωτη οι μαχες δεν τελειωνουν ποτε.
Γιατι όταν τελειωσε η μαχη με τη βια και η μαχη με την καθημερινοτητα,ξεκινησε η μαχη με την αδρανεια,τις εμμονες,τον Χρονο.Η πιο δυσκολη μαχη από την αρχη του πολεμου της ζωης.Επρεπε να καθυποταξει αυτό το βαριδι,επειδη ηταν παντα ασυμβιβαστος. Για τον αγνωστο στρατιωτη δεν υπαρχει λογικη εξελιξη των πραγματων.Υπαρχει μονο καθοριστεα-από τον ιδιον και μονο-πραγματικοτητα. Υπαρχουν αρχες και νομοι που θεσπιζει ο ιδιος,για να μπορει να λατρευει συνεχεια την υπαρξη του,δηλαδη την οικογενεια του.Η λογικη είναι ένα ακομα εμποδιο.Το μεγαλυτερο ισως εμποδιο μπροστα στην εξακολουθηση της αγαπης και της αφοσιωσης.Της σκληρης,κακοπελεκημενης αφοσιωσης,χωρις φτιασιδια και στολιδια,αυθεντικη,στερεα,καθαρη,αγια.
 Ο αγνωστος στρατιωτης καταφερε να  νικησει την λογικη και τον χρονο όμως. Ακομα και αν οι βιολογικες αποδειξεις εργαστηριακων μετρησεων καταδεικνυουν το αντιθετο,εκεινος προσπερασε με λεβεντια και περιφρονηση το πεπερασμενο της κτιστοτητας,για να δωσει την μαχη της συγχωρεσης. Και είναι μαλλον βεβαιο ότι θα την κερδισει,γιατι θεωθηκε ηδη στο προσταδιο της θειας κοινωνιας,στην οικογενεια.
Και αν θα θελει,ο αγνωστος στρατιωτης,να τον θυμομαστε,τουτο θα είναι γι’αυτό που λεει ο Γιαννης Ριτσος στο «Επιλογικο» του:
«Να με θυμοσαστε-ειπε.Χιλιαδες χιλιομετρα περπατησα,
χωρις ψωμι,χωρις νερο,πανω σε πετρες κι αγκαθια,
για να σας φερω ψωμι και νερο και τριανταφυλλα.»


Μπαρμπα-Πετρο,σου ανηκουν «του Θεου τ’αστροπεριχυτα περιβολια»…

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΑΓΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ


Την τελευταια εβδομαδα δυο τραγικα γεγονοτα εχουν δωσει την αφορμη να συνειδητοποιησουμε την πληρη καταλυση των αξιων που καθιστουσαν συνεκτικο ως τα τωρα τον κοινωνικο ιστο.Των αξιων που σαρκωθηκαν στην ελληνικη κοινωνια τους δυο τελευταιους αιωνες,εγκατεστημενες στανικα και προχειρα.

Τα γεγονοτα,στα οποια αναφερομαι,είναι ο τραγικος θανατος των δυο νεαρων αστυνομικων,στην προσπαθεια καταδιωξης ενοπλων ληστων, και η διαχειριση των 300 μεταναστων της Υπατιας από πολιτικης πλευρας. Οι αξιες-θεμελια του δυτικου πολιτικου και πολιτιστικου προταγματος που συνδεονται αναποσπαστα με τα συγκεκριμενα γεγονοτα είναι ο ανθρωπισμος και η ανοχη(tolerance) στην διαφορετικοτητα,όπως αντικατοπτριζεται κοινωνικα στην εννοια της πολυπολιτισμικοτητας.

Οι δυτικες κοινωνιες,επηρεασμενες από τα διδαγματα του Διαφωτισμου και τις πρακτικες της Γαλλικης Επαναστασης,στηριχθηκαν στις παραπανω αξιες,προκειμενου να καταρτισθει το «κοινωνικο συμβολαιο»,μια παρηλλαγμενη δηλαδη ανοχη καταπιεσης του εξουσιαζομενου από τον εξουσιαστη.
Πρωτα απ’όλα,στην προσπαθεια να αντικαταστησει την ταξικοτητα του διαχωρισμου ευγενης-απλος πολιτης,ο Διαφωτισμος υπερτονισε τα ατομικα δικαιωματα και τα κατοχυρωσε στην ηθικη βαση του ανθρωπισμου.Της αντιληψης,δηλαδη,ότι κάθε ανθρωπος αξιζει την ιδια ποιοτητα και ποσοτητα σεβασμου της αξιοπρεπειας του και της εμφασης στην προαγωγη της ανθρωπινης συνεργασιας και συναδελφωσης. Η αλληλεγγυη προς τον αδυναμο και αδικηθεντα εγινε η σημαια της νεας εποχης.
Προχθες,όμως,στου Ρεντη,σκοτωθηκαν δυο-ακομη-«μπατσοι». Το κοινωνικο συμβολαιο πετυχε να δημιουργησει ένα άλλο διπολο,στο οποιο απογυμνωνεται η ταση για ανθρωπισμο.Πολιτες-αστυνομικοι.Οι πρωτοι μαχονται τους δευτερους,γιατι εκεινοι αντιπροσωπευουν αναγκαιως την βιαιη οψη μιας κατά τ’ αλλα ομαλης κοινωνικης συμβιωσης.Γιατι στην τελικη,διεξοδος αντιμετωπισης του κακου μας εαυτου δεν μπορει να είναι η αυτοκριτικη,αλλα η αυτοκαταστροφη μεσα από την στοχοποιηση μιας φαντασιωδους Αντι-κοινωνιας.
Γι’αυτόν ακριβως το λογο,τον θανατο των δυο αστυνομικων ακολουθησε η ενεργοποιηση των διαβαθμισμενων αντανακλαστικων μας για τον ανθρωπισμο.Εξ’ορισμου για ορισμενους,η ζωη των αστυνομικων εχει μικροτερη αξια,γιατι με το επαγγελμα τους επελεξαν να είναι αντιθετοι στο κοινωνικο θελημα,αν υφισταται ακομη κατι τετοιο.Γι’αυτό δεν κινητοποιηθηκαν Πολιτεια και Κοινωνια των Πολιτων,ενώ δυο μελη τους απωλεσαν βιαια το αναφαιρετο δικαιωμα της ζωης. Τα διαφορετικα μετρα και σταθμα είναι αλλωστε ιδιον του ελληνικου γονιδιωματος. Έτσι,η λυπη και η συμπαρασταση μετρωνται σε πρωτοσελιδα εφημεριδων και σε κοκκινομαυρες αφισες ανελεητης εκδικητικοτητας. Και αυτά,στην περιπτωση των αστυνομικων επικαλυπτονται από το «αποτροπαιο καθηκον τους». Μια συλλογικοτητα που δεν σεβεται τις δικλειδες ασφαλειας της και δεν πραττει το αυτονοητο,να προσμετρα το ιδιο την κάθε ανθρωπινη υπαρξη.
Ανθρωπισμος μετριος με γαλα,δηλαδη.

Ερχομαστε τωρα στην δευτερη χιμαιρικη σχεση.Υπατια-πολυπολιτισμικοτητα.

Ετερο στηριγμα της αγιας δυτικης κοινωνιας υπηρξε η ανοχη στην διαφορετικοτητα.Η προτιμηση της αποχης από την τριβη των καθημερινων σχεσεων και η προτιμηση της σιωπης,ως ασφαλες μεσον που δεν κινητοποιει διαδικασιες και δεν θιγει την ηρεμια του καθωσπρεπεισμου. Δημιουργηθηκαν ετσι κοινωνιες που στηριχθηκαν στην αδιαφορια και όχι στην επιλογη,στην ανοχη και όχι στον συνειδητο σεβασμο. Επιβληθηκε το ιδεολογημα,κατ’αυτόν τον τροπο,της πολυπολιτισμικοτητας.Μιας αποδοχης,βιαιης τις περισσοτερες φορες,μιας αναποτρεπτης συνυπαρξης και όχι συμβιωσης,καθως η εννοια του βιου εμπερικλειει το στοιχειο της συνειδητοτητας. Ο ανθρωπος αναγκαστηκε να συμβιβαστει με την ιδεα ότι πρεπει να επικροτει την πολυπολιτισμικοτητα,με αποτελεσμα να μην επιθυμει να την γνωρισει σε βαθος αλλα απλως να δεχεται την υπαρξη της. Καταληγουμε,λοιπον στο συμπερασμα,πως τουτη η αξια δεν προηλθε από την γενεσιουργο βαση της κοινωνιας αλλα από κρατικα οφιτσια,και γι’αυτό σημερα παρακολοθουμε την καθημερινη φθορα της.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα οι 300 μεταναστες-παρανομως εισελθουντες- του μεγαρου της Υπατιας.Αξιοσημειωτο είναι ότι σε σφυγμομετρησεις καταδειχτηκε ότι το 50% των ερωτηθεντων Ελληνων επιθυμει την απελαση των μεταναστων και το υπολοιπο 50% την αμεση νομιμοποιηση τους. Ολοι μας,δηλαδη,βαδιζουμε στον ιδιο δρομο.Ολοι θελουμε να βαλουμε το προβλημα,για μια ακομη φορα, «κατω από το χαλι», να εφαρμοστει μια αμεση αποτελεσματικη λυση που θα ακυρωσει προσωρινα το προβλημα,για να «τελειωνουμε». Κανεις δεν επιθυμει την επανεξεταση των αρχων που διαπνεουν την κοινωνια,την επανεπεξεργασια της «πολυπολιτισμικοτητας».Μπορει αυτή να εξακολουθησει να είναι ένα νεφελωμα ηρωισμου εν ειδει κουδουνιστρας για τους εκαλιωτες μεγαλο-ψευδο-προοδευτικους; Η μήπως οφειλει να είναι μια σταση ζωης που θα ευνοει την διαδοση αλλοτριων ιδεων και την διακινηση ελευθερων ανθρωπων,με πρωταρχικο σεβασμο στην εθνικη κυριαρχια και ομοιογενεια;

Η ανανεωση των παρωχημενων αξιων είναι αποδειξη ζωντανιας στις υγιεις κοινωνιες.Φυσικα,ο ανθρωπισμος και η πολυπολιτισμικοτητα δεν προοριζονται για πολτοποιηση,αλλα για επανερμηνεια.Για απομακρυνση από τον δυτικοτροπο χρωματισμο τους και για νοηματοδοτηση από την ιδια την κοινωνικη βαση.
Πρωτιστως όμως,χρειαζονται θεσμικες λυσεις.

Αναδιοργανωση,αναγνωριση,κριτικη και επιβραβευση-κοντρα στο ρευμα-των αστυνομικων δυναμεων.Μεταναστευτικη πολιτικη στηριγμενη στην ποσοστωση,ενσωματωση,σεβασμο,ασφαλεια.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

ΟΙ ΛΟΥΜΠΕΝ ΥΠΑΚΟΥΟΙ( Ή Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΛΟΥΜΠΕΝ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΥ)



Την Κυριακή δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Στέφανου Μάνου στην εφημερίδα «Καθημερινή» με τίτλο «Οι λούμπεν ανυπάκουοι»,από το οποίο παραθέτω ένα αποσπασμα:
«Η κοινωνική ανυπακοή στο κράτος δικαίου είναι απολυτως θεμιτη για την αποκατασταση αδικιων η τη διορθωση κακων νομων κατω από μια απαραβατη προυποθεση: ότι οι ανυπακουοι αποδεχονται τις συνεπειες που προβλεπει ο νομος….Σε μας οι λουμπεν ανυπακουοι του δηθεν(sic) κινηματος «δεν πληρωνω» δεν πληρωνουν το εισιτηριο η τα διοδια,αλλα δεν μπορουν να ανεχθουν ότι θα κληθουν να πληρωσουν προστιμο….Περιθωριοποιηστε τους.»
Να υπενθυμισω επισης ότι ο κυριος Μανος(ο οποιος εχει,βεβαιως,διατελεσει υπουργος),καθ’ολη τη διαρκεια των απεργιακων κινητοποιησεων των εργαζομενων στα Μεσα Μαζικης Μεταφορας προτεινε να διωχθουν οι εργαζομενοι για απιστια κατά του κρατους,απορριπτοντας το μετρο της πολιτικης επιστρατευσης προφανως ως ιδιαιτερα επιεικες.
Η γυμνια της εξουσιας αποκαλυπτεται καθως προσπαθει να γαντζωθει απεγνωσμενα από επιφασεις νομιμοτητας.Είναι προφανές ότι τον κύριο υπουργό δεν τον ενδιαφέρει ότι ίσως-και πραγματι σ’ένα μεγαλο ποσοστο-οι απεργιες κομιζουν ιδιαιτερο κοινωνικο κοστος,σε συνδυασμο με την συγχυση που υπαρχει αν οργανωνονται από τον εργαζομενο που απομυζαται η από τους συνδικαλοπατερες που ξεβολεύονται.Όχι βέβαια.Αυτό που ενδιαφέρει τον κύριο υπουργο είναι να τιμωρηθει παραδειγματικα οποιος διασαλευει την ανεση της εξουσιας.Να καταδειχθει η ευθυνη του πολιτη όχι απεναντι στο κοινωνικο συνολο,στην συλλογικοτητα,της οποιας την ευρυθμη λειτουργια οφειλει ο καθενας να εξυπηρετει,αλλα απεναντι στο κρατικο λομπυ,απεναντι στους εκπροσωπους του,απεναντι στους νομιμως παρανομουντες.
Ας έρθουμε τωρα στους «λουμπεν» ανυπακουους.Σε εκείνους,οι οποιοι,κατά τη γνωμη του κυρίου Μανου,ισως για να μην φαινονται υποτακτικοι σε καιρους που ολοι αντιστεκονται,ισως γιατι εχουν πληξει στη ζωη τους από την καθημερινοτητα,ισως γιατι «ετσι κανουν ολοι»,εχουν αποφασισει να εναντιωθουν στην καταστολη των δικαιωματων που επιχειρει η κυβερνηση.Μάλλον δεν εχει εικόνα των πραγματων οποιος προβαινει σε τετοιες δηλωσεις.Μαλλον δεν συγκινειται από το πληθος ετεροκλητων ανθρωπων,διαφορετικων πολιτικων πεποιθησεων και καταβολων,που εχουν αποφασισει να συστρατευθουν στον κοινο στοχο της σωτηριας του λαου και της πατριδας.Και αυτή η συστρατευση εκφραζεται και από την παλλαικη στηριξη στο κινημα «δεν πληρωνω»,και από την ομοφωνη συμμετοχη στις πανεργατικες απεργιες(και όχι των κομματικα περιχαρακωμενων),και από το γενικοτερο κλιμα αντιδρασης στις βαναυσες πολιτικες που προσπαθει να περασει μια ανομιμοποιητη κυβερνηση.
Να ειμαστε ολοι σιγουροι ότι δεκανικια που θα επιχειρουν να δωσουν αλλοθι ηθικης χροιας στις-προκαθορισμενες-κυβερνητικες επιλογες θα υπαρξουν πολλα,προερχομενα από τον παλαιοκομματικο χωρο.Είναι εκεινοι που εχουν πεισει ένα συντηρητικο κομματι της κοινωνιας ότι «επρεπε να μπει επιτελους καποιο χαλιναρι» και το μνημονιο είναι «η μοναδικη διεξοδος της Ελλαδας». Είναι οι ιδιοι που θα συμφωνουσαν στην εφαρμογη συνταγματικης διαταξης που θα καθιερωνε την αναγκη ισοσκελισμενου προυπολογισμου,με αποτελεσμα τα έσοδα,το προσημο των οποιων θα είναι αρνητικο για την επομενη δεκαετια,να επηρεαζουν και τα εξοδα(μισθους,συνταξεις),με το προσημο τους να ακολουθει κι αυτό αρνητικο.Δηλαδή «haircut» κυριολεκτικο.

Γιατι σε ποιον θα απομεινουν μαλλια μετα από τετοια αφαιμαξη;

Συνεπώς,ας κατανοήσουν οι «υπακουοι», ότι ολοι εμεις οι «λουμπεν» ανυπακουοι ποθουμε κατι ανωτερο από την αποφυγη της πληρωμης 2,80 ευρω στα διοδια και θυσιαζουμε κατι περισσοτερο από την ηρεμια που μας παρεχει η τυφλη υποταγη στην τυπικη κρατικη α-νομιμοτητα. Ποθουμε την κοινωνικη δικαιοσυνη και την μετοχη στο πολιτικο παιχνιδι με ισους ορους,και κυριως με ορους ενοτητας.Κι αυτή η ενοτητα είναι που ταρασσει συγκορμα τα βαθια ριζωμενα δεντρα της κομματοκρατιας. Θυσιαζουμε την ευκολη επιφανειακοτητα που μας παρεχουν τα οργανα των κρατικων υπηρεσιων(ΜΜΕ) και διεισδυουμε στην δυσκολια που εμπεριεχει η αντισταση.

Κανέναν δεν εχει πληξει τοσο η κριση ώστε να μην εχει 1 ευρω να πληρωσει το εισιτηριο.Αυτο που εχει πληγει ανεπανορθωτα είναι η αξιοπρεπεια των Ελληνων και το δικαιωμα τους σε μια ελευθερη ζωη.

Και ας το συνειδητοποιησει ο κυριος Μανος,αυτό δεν κοστολογειται….