Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ



Η Ιστορια,λενε,δημιουργειται από τα γεγονοτα.Μικρα,μεγαλα,κοινωνικα,παρα-κοινωνικα.Η αλήθεια όμως είναι διαφορετικη. Η Ιστορια γραφεται και δια-τυπωνεται στα προσωπα.Στις προσωπικοτητες που αυθυπερεβαλαν τον εαυτο τους και δεχτηκαν να εξωτερικευσουν την εσωτερικοτητα τους για έναν ανωτερο στοχο,που οι ιδιοι πολύ πιθανον δεν ηξεραν.
Πιθανοτατα νομιζαν ότι υπηρετουσαν έναν ταπεινο στοχο,όπως είναι να σωσουν τη ζωη τους και την οικογενεια τους.Πιθανοτατα νοσταλγουσαν το ζεστο συντροφικο χαμογελο και τα ανοητα παιδιαρισματα των καρπων τους,όταν με το ντουφεκι τους πορευονταν χωρις να ξερουν αν και ποτε θα γυρισουν.
Και σ’αυτό το σημειο είναι αναγκη να απονεμηθει η απαιτουμενη τιμη και το αναγκαιο δεος στον αγνωστο στρατιωτη.Στον στρατιωτη που στηριζε τους ηγετες χωρις να ονειρευεται ποτε να γινει και ο ιδιος ηγετης. Στον ανθρωπο,που περα από πολιτικες διεκδικησεις,υποταχθηκε στο προσταγμα της πατριδας του,γιατι την ειχε ταυτισει με την οικογενεια του,το χωριο του,τη ζωη του.Σ’ εκεινον,που,όταν τελειωσαν όλα αυτά,δεν γυρισε χαρουμενος πισω,γιατι ηξερε ότι θα κουβαλαει παντα στην πληγωμενη του συνειδηση εικονες αποκοσμες,απανθρωπες,αποκρουστικες. Σ’αυτόν,που,όταν τελειωσαν όλα αυτά,επελεξε το δρομο της σιωπης και της μοναξιας,φοβουμενος από την υπερμετρη αγαπη του μην μεταδωσει το «νοσημα» του πολεμου σε ολους εκεινους που λατρευει.
Αν τον εβλεπες τον αγνωστο στρατιωτη,ηταν απομακρος,δυστροπος,αντικοινωνικος.Αναρωτιοσουν αν ειχε χασει την ορεξη για ζωη.Στην πραγματικοτητα,όμως,στις επιπονες πεζοποριες,βουτηγμενος στα χιονια,ο αγνωστος στρατιωτης ειχε κερδισει την ορεξη για ζωη.Για μια άλλη ζωη όμως.Για την ζωη των αλλων.Των προσφιλων του προσωπων,για τους οποιους αγωνιστηκε και τους οποιους θελησε να κρατησει μακρια από ολο αυτό το μαρτυριο της βιας και της εξουθενωσης.Η μοναχικοτητα του ηταν η μονη λυση για να μην παγιδευσει την αγαπη του σε πολεμικες αναθυμιασεις. Ειδικα όταν αυτές ηταν εμφυλιες.
Σταλαγματιες μισους προσπαθησαν να φυτεψουν στην ψυχη του αγνωστου στρατιωτη. Και από τοτε ολη του η ζωη ηταν μια προσπαθεια να το αποδιωξει,να το καθαγιασει στην σφαιρα του οικογενειακου τραπεζιου.Ο αγνωστος στρατιωτης είναι ο αγνωστος εσυ,ο αγνωστος εγω,η αγνωστη Ελλαδα.
Μετα εγινε στρατιωτης στην ανυπαρξια της αναγνωρισης της κρατικης σπαρακτικοτητας.Ο πονος του αναγνωριστηκε σε ένα κακοτυπωμενο διπλωμα μιας απροσωπης αρχης ενός παραπεταμενου υφυπουργου που αδιαφορησε ακομα και να καταγραψει με ορθο τροπο το ονοματεπωνυμο του αγνωστου στρατιωτη. Η μαχη του τωρα ηταν το μεροκαματο,η φλογισμενη χαρακια αναμεσα στα δυο του ματια,μετα από την καταστροφη των χεριων του στα χωματα και τις λασπες. Δεν ζητησε ποτε αναγνωριση,ανταλλαγμα,ανταποδοση.Ηταν ένα καθηκον,που το εφερνε εις περας,ισως και ασυνειδητα-ποιος ξερει. Περα από κοινωνικες συμβουλες βοηθητικων βιβλιων και αγνοωντας παιδοψυχολογικους κομφορμισμους,νοιαζοταν περισσοτερο για τον βλαστο του απ’ότι φαινοταν στους υπολοιπους. Ισως καποια στιγμη να περιμενε ότι θα τελειωσει κι αυτή η μαχη,για να αρχισει η ανεμελια και να πραγματωθει η λαχταρα μιας ελευθερης αγκαλιας. Ας μην ξεχναμε όμως,ότι ηταν και είναι στρατιωτης. Και για έναν στρατιωτη οι μαχες δεν τελειωνουν ποτε.
Γιατι όταν τελειωσε η μαχη με τη βια και η μαχη με την καθημερινοτητα,ξεκινησε η μαχη με την αδρανεια,τις εμμονες,τον Χρονο.Η πιο δυσκολη μαχη από την αρχη του πολεμου της ζωης.Επρεπε να καθυποταξει αυτό το βαριδι,επειδη ηταν παντα ασυμβιβαστος. Για τον αγνωστο στρατιωτη δεν υπαρχει λογικη εξελιξη των πραγματων.Υπαρχει μονο καθοριστεα-από τον ιδιον και μονο-πραγματικοτητα. Υπαρχουν αρχες και νομοι που θεσπιζει ο ιδιος,για να μπορει να λατρευει συνεχεια την υπαρξη του,δηλαδη την οικογενεια του.Η λογικη είναι ένα ακομα εμποδιο.Το μεγαλυτερο ισως εμποδιο μπροστα στην εξακολουθηση της αγαπης και της αφοσιωσης.Της σκληρης,κακοπελεκημενης αφοσιωσης,χωρις φτιασιδια και στολιδια,αυθεντικη,στερεα,καθαρη,αγια.
 Ο αγνωστος στρατιωτης καταφερε να  νικησει την λογικη και τον χρονο όμως. Ακομα και αν οι βιολογικες αποδειξεις εργαστηριακων μετρησεων καταδεικνυουν το αντιθετο,εκεινος προσπερασε με λεβεντια και περιφρονηση το πεπερασμενο της κτιστοτητας,για να δωσει την μαχη της συγχωρεσης. Και είναι μαλλον βεβαιο ότι θα την κερδισει,γιατι θεωθηκε ηδη στο προσταδιο της θειας κοινωνιας,στην οικογενεια.
Και αν θα θελει,ο αγνωστος στρατιωτης,να τον θυμομαστε,τουτο θα είναι γι’αυτό που λεει ο Γιαννης Ριτσος στο «Επιλογικο» του:
«Να με θυμοσαστε-ειπε.Χιλιαδες χιλιομετρα περπατησα,
χωρις ψωμι,χωρις νερο,πανω σε πετρες κι αγκαθια,
για να σας φερω ψωμι και νερο και τριανταφυλλα.»


Μπαρμπα-Πετρο,σου ανηκουν «του Θεου τ’αστροπεριχυτα περιβολια»…

1 σχόλιο:

  1. Ήταν ένα ποίημα γλυκά μετουσιωμένο σε πεζό λόγο. Να υποθέσω ο μπαρμπα- Πέτρος είναι κάποιος πάππος που αγωνίστηκε για τη ζωή άλλων, με στόχο να φέρει τριαντάφυλλα;
    Είτε ναι, είτε όχι, εμένα αυτό το τελευταίο πολύ με συγκίνησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή