ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Πρόσφατα,ανατρίχιασε ολόκληρη η Ελλάδα από τα απρόσμενα και πρωτοφανή φαινόμενα βίας που εκτυλίχθηκαν στο μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπυ.

Η παραπάνω πρόταση θα μπορόυσε να συνιστά την αρχή ενός καλοδιατυπωμένου παραμυθιού που διαβάζεται σε τελετές μύησης συνδεδμιτών.Το τραγικό της υπόθεσης,όμως,έιναι ότι θα μπορουσε καλλιστα να αποτελει δηλωση παραγοντα συγκεκριμενης ομαδας,εις ενδειξη ακατασχετης μαγκιας και ψευδεπιγραφου σοκ.

Η πραγματικοτητα είναι ότι ολοι γιναμε μαρτυρες μιας ακομη πτυχης ενός χιλιοπαιγμενου εργου.Αλλωστε,στην Ελλαδα το γηπεδο είναι ο,τι είναι οι αρενες ταυρομαχιων σε καποιες περιοχες στην Ισπανια.Εχουν στηθει,επι τουτου,για να παραγουν και να προαγουν τη βια.Ο κοσμος δεν ενδιαφερεται για το αθλημα,ενδιαφερεται για το ποσο πιο βιαιο μπορει να γινει.

Σ’αυτό το σημειο,ολοι θα ηταν δυνατον να αντεπιχειρηματολογησουν λεγοντας,πως η πλειονοτητα του φιλαθλου κοσμου επισκεπτεται το γηπεδο και υποστηριζει μια ομαδα,γιατι πιστευει ότι «παιζει την καλυτερη μπαλα».Αν ηταν όμως ετσι τα πραγματα,δεν θα ακουγονταν από τις εξεδρες επευφημιες κατά τη διαρκεια των γνωστων κοκορομαχιων μεταξυ ποδοσφαιριστων,αλλα αποδοκιμασιες.Δεν θα εφταιγε εξ αρχης για όλα ο διαιτητης,αλλα ισως και η κακη αποδοση της ομαδας.Δεν θα κατηγορουσε ο «μεσος φιλαθλος» την αστυνομια για την-πραγματικα-συχνη ριψη δακρυγονων,αλλα θα διαμαρτυρετο περισσοτερο για την ανυποφορη ριψη καπνογονων και την μονιμοτητα της παρανομης εισοδου μπαχαλακηδων.

Τουτα όλα προς απαντηση ολων εκεινων που υποστηριζουν ότι η σιωπηρη πλειοψηφια αποδοκιμαζει τετοια φαινομενα.Καποια στιγμη,σε αυτόν τον τοπο,οφειλουμε να κατανοησουμε ότι δεν νοειται αποδοκιμασια εκφρασθεισα σε ανυπαρκτα ντεσιμπελ.Ο βαυκαλισμος αυτος συνιστα ακομη μια εκφανση της εγγεγραμμενης γονιδιακα ευθυνοφοβιας,η οποια παντα θα βρει αλλους να επιρριψει τις ευθυνες και παντα θα καταληξει σε ερωτηματα του τυπου: « Μα τι κανει η πολιτεία;»

Όσοι ρωτουν κάτι τέτοιο δεν δυνανται να αντιληφθουν ότι δεν μπορει να θεσει τελος στη βια εκεινος που την πυροδοτει.Ισως όχι σε αμεσα πραγματικο επιπεδο,αλλα στο επιπεδο της ποδοσφαιροποιησης της πολιτικης ζωης και του φανατισμου σε κάθε πτυχη της.Ποιο κρατος θα σταματησει τη βια,όταν εχει ως μονιμο χαρακτηριστικο του την πολωση; Ποια πολιτεια θα λαβει μετρα,όταν θα χρειαστει να δυσαρεστησει πιθανους ψηφοφορους της εκλογικης βασης; Ποιος υπουργος θα λυσει μια για παντα χρονιες εστιες αποπροσανατολισμου και διασπασης της κοινωνιας,όταν αυτά εξυπηρετουν την ενασχοληση με θεματα διαφορετικα από τα ουσιωδη;

Και αυτό είναι προφανές.Γιατι,πριν εξεγερθει με αιμοσταγεις διαθεσεις ολοκληρη η χωρα για ένα ακυρωθεν γκολ,τα αντανακλαστικα μας για ακυρωθεισες ζωες δεν ηταν τοσο ανεπτυγμενα.

Επίσης,μήπως μπορούν να αποκηρύξουν τη βία οι δημοσιογράφοι,που παρατηρούνται τωρα να περιδιαβαινουν στα τηλεοπτικα παραθυρα αγωνιζομενοι για την εξυγιανση,ενώ τα πλειστα πρωτοσελιδα τους κυκλοφορουν με υπονοουμενα σεξουαλικου περιεχομενου και πολεμικες αναλυσεις; Εκείνοι,που εχουν κανει επιστημη την υποβαθμιση της βιας και εχουν μετατρεψει σε μισοστηλο ανεκδοτικο την φραση «έπεσαν και κατι ψιλές»;

Ακόμη,μήπως μπορούν να αποκηρύξουν τη βία οι διαφοροι κοινωνικοι φορεις(συνδικατα) καθως και ομοιοτροπως σκεπτομενα κομματα της αντιπολιτευσης; Οσοι θα εκβιασουν κάθε φορα το κοινωνικο κοστος και θα οικειοποιηθουν με περηφανεια τα εκαστοτε διαδραματιζομενα επεισοδια;

Ας μην καταφευγουμε συνεπως σε συνθηματολογίες για το τελος της βιας και προτεινουμε αποσπασματικες λυσεις,όπως εκεινες του θαραλλεου Πανου Μπιτσαξή,ο οποίος με ιδιαιτερο σθενος σκεφτηκε πως ισως πρεπει  να κλεισει η στροφιγγα της κρατικης χρηματοδοτησης στις ομαδες.Ειμαι σιγουρος πως εκεινη τη στιγμη ο Βαγγελης,ο Τζιγγερ και τα διαφορα παραρτηματα γελασαν με την ψυχη τους.

Ας μην απαιτουμε ακομη καταστολη της βιας,από μια κυβερνηση που τον τελευταιο έναν χρονο κυβερνα βιαια και ανομιμοποιητα,εγκρινομενη από ποσοστο μικροτερο του ενός τεταρτου του ελληνικου λαου.Άλλωστε, ο υπουργος Πολιτισμου,μετα τα επεισοδια στο θέατρο Τεχνης,ειχε κανει την ανεπαναληπτη δηλωση «το θεατρο δεν είναι γηπεδο»! Όπως φαινεται κατά τη γνωμη του,τα γηπεδα είναι κατι σαν τη Λωριδα της Γαζας.Αι εχθροπραξιαι επιτρεπονται…

Ας επιβαλλουμε όμως στους εαυτους μας να μην μας ξαναεπιτραπει να πουμε ότι δεν πειραζουν τα καπνογονα και τα δακρυγονα και τα μικρης κλιμακας επεισοδια,αφου το ποδοσφαιρο είναι «αρρωστεια».Ας δωσουμε στους παραγοντες το μηνυμα ότι το μαγαζακι τους,δεν μπορει να λειτουργει χωρις τους σταθερους του πελατες.Ας οργιστουμε απεναντι στην πολιτεια,που πιστευει ότι με αρτο και θεαματα θα μπορεσει να μας τραβηξει την προσοχη και να μας κραταει δεσμιους οπαδικων καφριλικιων.

Κυριοι,μεγαλωσαμε πια…